حماسه کربلا، بیانگرعشق و شهادت و شهامت اصحابی است که دنیای مادی را رها
کردند و با معشوق خویش پیمان بستند که امام زمان و مرادشان را تنها نگذارند
و او را یاری دهند . آنان درس ایثار وایمان و شهادت را برای آیندگان به ودیعه گذاشتند
و خاک مزارشان تا ابد توتیای چشم هر انسان آزاده و وارسته ای است.
مختصری از زندگی نامه حضرت عباس (ع)
حضرت عباس(ع) در چهارم ماه شعبان سال بیست و ششم هجری در مدینه به دنیا
آمد. او فرزند بزرگ ام البنین(س) و پسرچهارم امیرالمومنین علی(ع) است. مادر
او فاطمه دختر حزام بن خالد از قبیله کلاب است که تاریخ گواهی می دهد
که پدران و دایی های ام البنین( س ) در دوران قبل از اسلام جزو دلیران عرب
محسوب می شدند و مورخان آنان را به دلیری در هنگام نبرد ستوده اند،
افزون بر این، آنان علاوه بر شجاعت وقهرمانی، سالار و بزرگ و پیشوای قوم
خود نیز بوده اند، آن چنان که سلاطین زمان در برابرشان سر تسلیم فرود
می آورده اند. اینان همانانند که عقیل به امیرالمومنین علی(ع) گفت: در میان
عرب از پدرانش شجاعتر و قهرمان تر یافت نشود.(1)ام البنین( س ) درحماسه
کربلا چهار فرزند خود به نامهای عباس، جعفر،عون و عثمان را به پیشگاه الهی
هدیه کرد و خود طلایه دار پیام آوران کربلا پس ازحضرت زینب (س) شد. مسلم
است از چنین مادر طاهر و پاکدامنی فرزندان صالحی متولد شود که هر یک
حماسه جاویدانشان بر تارک روزگار بدرخشد.
حضرت عباس(ع) نیز یکی از آن آزادگان است. در مورد شمایل آن حضرت،
ابوالفرج اصفهانی در مقاتل الطالبین گفته:" عباس بن علی مردی خوش صورت
و زیباروی بود و چون سوار بر اسب می شد پاهای مبارکش به زمین کشیده
می شد و به او قمر بنی هاشم نیز می گفتند و پرچمدار لشکر حسین(ع)
در روز عاشورا بود. نام آن حضرت را امام علی(ع) انتخاب کرده است . (2)
حضرت ابوالفضل (ع) نه فقط برادر جسمانی حضرت حسین(ع) بود بلکه
برادر ایمانی و روحانی آن حضرت نیز بوده است. روی همان اصل و قاعده ای
که پیغمبر اکرم(ص) و حضرت علی(ع) از نور واحد بودند و مکرر پیغمبر(ص)
به آن وجود مقدس " انت اخی فی الدنیا و الاخره" می فرمود. این اخوت
و برادری لازمه اش تساوی و برابری آن دو در جمیع جهات و درجات نیست.
مقام امامت بالاتر، و ابوالفضل (ع) تابع امام بوده است. او عبدی صالح بود.( 3)
برجسته ترین نمونه این اخوت بی نظیر را می توان در ایثار و مواسات
و فداکاری آن بزرگوار مشاهده کرد زیرا حضرت ابوالفضل (ع) درباره برادرش
بزرگترین ایثار را انجام داد و جان را فدایاو کرد و در سخت ترین بلاها
و آزمایش های الهی با آن حضرت مواسات کرد.
درباره حضرت عباس بن علی شاعر گفته است:
احق الناس ان یبکی علیه
فتی ابکی الحسین بکربلا
اخه و ابن والده علی
ابوالفضل المضرج بالدماء
و من واساه لا یثبیه شی
و جادلم علی عطش بماء
که ترجمه فارسی آن این است:
1- شایسته ترین کسی که سزاوار است مردم بر او بگریند آن جوانی است
که ( شهادتش) حسین(ع) را در کربلا به گریه انداخت.
2- یعنی برادر و فرزند پدرش علی (ع) که همان ابوالفضل بود و به
خون آغشته گشت.
3- کسی که با او مواسات کرد و چیزی نتوانست جلوگیر او
( در این مواسات ) گردد و با اینکه خود
تشنه آب بود، آب نخورد و به آن حضرت کرم کرد.(4)
این شعر که از یک سو بیانگر مظلومیت و شجاعت حضرت عباس بن علی(ع) ،
و از سوی دیگر بیانگر اخوتی بی ریا و صادق است که اعجاب همه مردم را بر انگیخت.
در وجود شریف ابوالفضل (ع) دو گونه شجاعت در هم آمیخته است:
الف) شجاعت هاشمی و علوی که ارجمندتر و والاتر است و از جانب
پدرش سرور اوصیا به او رسیده است.
ب) شجاعت عادی که از جانب مادرش ام البنین (س) به ارث برده است ،
زیرا که در میان تیره مادرش، جدی پیراسته چون عامرین مالک بن جعفر بن کلاب
بوده است که به سبب قهرمان سالاری و شجاعتش او را " ملاعب الاستة"
یعنی کسی که سر نیزه ها را به بازی می گیرد، می نامیدند.(5)
دریافت
