فضایل حضرت عباس(ع)


1- ادب: حضرت علی(ع) از همان اوایل خردسالی حضرت عباس(ع) ، 

توجه خاصی به تربیت او داشت و او را به تلاشها و کارهای مهم 

و سخت مانند کشاورزی،تقویت روح و جسم، تیراندازی، شمشیرزنی 

و سایر فضایل اخلاقی ، تعلیم وعادت داده بود. (6)روایت شده است

 که حضرت عباس(ع) بدون اجازه در کنارامام حسین(ع) نمی نشست 

و پس از کسب اجازه مانند عبدی خاضع دو زانو دربرابر مولایش 

می نشست. او تربیت شده حضرت علی(ع) است که از همین مکتب

 درخشان درس ادب آموخته بود. حضرت عباس (ع) هیچگاه به خود

 اجازه نداد امام حسین (ع ) را برادر خطاب نماید مگر 

در لحظه شهادت که فرمود ای برادر مرا دریاب. 


2- یقین(درجه بالای ایمان) ویژگی است که کمتر درغیر معصوم ایجاد می شود ،


اما حضرت عباس(ع) از همان کودکی، یقین به وجود آفریدگار یکتای جهان داشت


و در سراسر زندگی خود با همان ویژگی مستظهر به عنایات الهی بود و از این رهگذر


 ویژگی های دیگر خود را متبلور می ساخت.(7)


3- وفا: وفای او نسبت به اهل بیت علیهم السلام به غایت زیاد و در خور نخستین


 است. در وفا همین بس که باقر شریف قریشی، نویسنده عرب زبان معاصر،


در کتاب" حیاة الامام حسین بن علی علیهما السلام " می نویسد:" در تاریخ


انسانیت، در گذشته و امروز، برادری و اخوتی صادق تر و فراگیرتر و با وفاتر


از برادری ابوالفضل (ع ) نسبت به برادر بزرگوارش امام حسین(ع) نمی توان


یافت که براستی همه ارزشهای انسانی و نمونه های بزرگواری را در بر داشت."


4- دلاوری: دلاوری حضرت عباس(ع) نه تنها در حماسه کربلا نمایانگر بود، بلکه


در صفین نیز نمایان شده بود به ویژه در جنگ صفین افراد زیادی را کشت و


حیرت همگان را از آن دلاوری برانگیخت.